تحلیل مشارکت‎پذیری زنان: ضرورتی در بهسازی سگونتگاه‎های غیررسمی(مطالعه‎ی موردی: محلّه‎ی آبک، منطقه‎ی یک شهر تهران)

گسترش سگونتگاه‎های غیررسمی، ازجمله چالش‎های جدّیِ فراروی تحقّق ابعاد مختلف توسعه‎ی پایدار شهری، به‎ویژه در کشورهای رو به پیشرفت تلقّی می‎شود. این پدیده‎ی ناخوشایند، نتیجه‎ی اِعمال سیاست‎های خطّی و آمرانه و به‎اصطلاح از بالا به پایین در برنامه‎های توسعه‎ی این کشورها بوده که مسئله‎ی فقر شهری را بیش از هر وقت دامن زده و به پیروی از آن، ضرورت تغییراتی در نگرش به مسئله‎ی سکونتگاه‎های غیررسمی را مطرح ساخته است. در این راستا، مشارکت مردم در برنامه‎ریزی این سکونتگاه‎ها می‎تواند، نگرشی پرگماتیستی و واقع‎بینانه در برخورد با مسئله‎ی فوق تلقّی شود؛ چرا که در عمل از طریق چرخه‎ای به توانمندسازی، تشکیل سرمایه‎های اجتماعی و درنهایت، موفّقیّت برنامه‎ها و مشارکت بیشتر ساکنان می‎انجامد. پژوهش حاضر با هدف شناسایی عوامل مؤثّر بر میزان مشارکت‎پذیری زنان در فرایند بهسازی محلّه‎ی آبک با استفاده از روش توصیفی ـ تحلیلی و گردآوری اطلاعات، از طریق مطالعات کتابخانه‎ای و میدانی تدوین شده است. چارچوب مکانی نمونه‎گیری محلّه‎ی آبک و جامعه‎ی آماری پژوهش، زنان 30 سال به بالا در محلّه‎ی مورد مطالعه بوده است. جامعه‎ی نمونه 87 نفر و پرسشگری با روش تصادفی ساده و با استفاده از سؤالات باز، جهت بالابردن دقّت و محدود نکردن پاسخ‎ها انجام گرفته است. تجزیه و تحلیل داده‎ها با روش‎های مختلف آماری، شامل توصیفی، ترکیبی و روش تحلیل عاملی با استفاده از نرم‎افزار SPSS انجام گرفته است. یافته‎های پژوهش پیش رو نشان داده است که هرچه حسّ تعلّق به مکان در میان زنان بالاتر باشد، میزان مشارکت‎پذیری آنان نیز بالاتر بوده و از سوی دیگر، بالاتر بودن میزان مشارکت‎پذیری، به‎طور حتم به‎معنای بالاتر بودن سطح اقتصادی ـ اجتماعی زنان نیست.